ข้อมูลจากหนังสือ 108-1009
มีมนุษย์ถ้ำพวกหนึ่งอาศัยอยู่ในถ้ำมืดที่มีความหนาวเย็นและมีความยากลำบากมาก แต่เพราะพวกเขาได้อาศัยอยู่ที่นั่นมาตลอดชีวิตจึงไม่รู้จักแสงสว่างและความอบอุ่นว่าคืออะไร
วันหนึ่งมีคนแปลกหน้าเข้ามาในถ้ำ และหลังจากนำฟืนมากองรวมกันแล้วเขาก็จุดไฟมนุษย์ถ้ำเหล่านั้นส่งเสียงร้องว่า “ดับไฟนั่นเสีย! ดับไฟ! ไฟนั้นทำให้เราเจ็บ!”
พวกเขาไม่เคยเห็นไฟมาก่อนเลยชินกับความมืดมาตลอดจนแสงสว่างทำให้เขาแสบตา คนแปลกหน้าจึงพูดกับมนุษย์ถ้ำว่า “มาที่กองไฟนี่สิ ที่นี่อุ่นดีนะ”
มนุษย์ถ้ำเหล่านั้นปฏิเสธ แต่ในที่สุดมนุษย์ถ้ำคนหนึ่งก็ก้าวเข้ามาใกล้กองไฟแล้วเธอก็อุทานเสียงดังว่า “โอ้ ดีมากเลยและอุ่นด้วย”
แล้วเธอก็หันไปเชิญชวนเพื่อนๆมนุษย์ถ้ำให้เข้ามาที่กองไฟ แต่พวกเขาปฏิเสธ
คนแปลกหน้าใจดีถามเธอว่า “คุณอยากจะกลับไปอยู่ที่มืดอีกมั้ย”
เธอตอบทันทีว่า “ไม่ค่ะ ฉันทนไม่ได้อีกแล้ว ตอนนี้ฉันรู้แล้วว่าไฟทำให้ฉันอบอุ่น
และพบความสว่าง แต่ฉันก็อดคิดถึงพี่น้องของฉันที่ยังคงอาศัยอยู่ในความมืดและที่หนาวเย็นอย่างนั้นไม่ได้ ฉันอยากกลับไปหาพวกเขาและขอให้เขาเข้ามาที่นี่”
คนแปลกหน้าจึงพูดกับเธอว่า “คุณไม่จำเป็นต้องทำอย่างนั้น แต่คุณสามารถถือไฟนี้และนำไปให้พี่น้องของคุณได้”
ดังนั้นเธอจึงถือท่อนฟืนที่ติดไฟอยู่และก้าวเดินออกไป เปลวไฟของเธอได้ไล่ความมืดในขณะที่เธอเดินไป
ขณะนี้เราได้รู้จักพระกรุณาและความดีงามของพระเจ้าแล้ว และเราก็รู้ด้วยว่าจะเป็นอย่างไรหากมีชีวิตอยู่โดยไม่รู้ถึงพระเมตตากรุณาและความดีงามของพระองค์ เราจะชื่นชมยินดีในแสงสว่างแห่งพระสิริและความดีงามของพระองค์ แต่ปล่อยให้คนอื่นๆอับเฉาในความมืดฝ่ายวิญญาณอย่างนั้นหรือ?
เราจะอธิษฐานวิงวอนเผื่อเขาเหล่านั้นโดยเป็นตัวแทนของเขา แล้วไปหาเขาในฐานะที่เป็นตัวแทนของพระเจ้าหรือไม่?
- ข้อพระคัมภีร์ 1 เปโตร 2 : 9
"แต่ท่านทั้งหลายเป็นชาติที่พระองค์ทรงเลือกไว้แล้ว เป็นพวกปุโรหิตหลวง เป็นประชาชาติบริสุทธิ์ เป็นชนชาติของพระองค์โดยเฉพาะ เพื่อท่านทั้งหลายจะได้สำแดงพระบารมีของพระองค์ ผู้ได้ทรงเรียกท่านทั้งหลายให้ออกมาจากความมืด เข้าไปสู่ความสว่างอันมหัศจรรย์ของพระองค์"
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น