ข้อมูลจากหนังสือ 108-1009
แพะดำกับแพะขาวสองตัวไม่กินเส้นมาเนิ่นนาน วันหนึ่งแพะทั้งสองอยู่บนสะพานไม้เล็ก ๆ เพื่อข้ามคลองระหว่างหมู่บ้าน เมื่อเจอกันกลางสะพาน ทั้งสองต่างไม่ยอมถอยหลังให้กัน แพะดำก็ว่า “แกถอยไป ฉันจะรีบไปธุระฟากโน้น” แพะขาวก็สวนขึ้นทันที “แกนั่นแหละถอยไป ฉันเดินมาไกลกว่าแกอีก” สะพานไม้นั้นเล็กเกินกว่าที่แพะตัวหนึ่งตัวใดจะถอยหลังกลับ มากกว่านั้นใต้สะพานมีจระเข้นอนอ้าปากอย่างใจเย็นรออาหารเที่ยงมื้อพิเศษ เมื่อต่างก็ไม่ยอมกันก็คงต้องชนกันสักรอบดูว่าใครจะชนะตามธรรมเนียมแพะ แต่เหตุการณ์ไม่คาดคิดก็เกิดขึ้น แพะขาวคุกเข่าลงและบอกให้แพะดำก้าวข้ามหัวมันไป
- ข้อคิด การยอมเป็นการถ่อมใจลง ไม่ใช่ความพ่ายแพ้ น่าอาย หรือเสียศักดิ์ศรี แต่กลับเป็นชัยชนะน่ายกย่องชมเชย
- ข้อพระคัมภีร์ สุภาษิต 22:3
"คนหยั่งรู้เห็นอันตรายและซ่อนตัวของเขาเสีย แต่คนเขลาเดินเรื่อยไป และรับอันตรายนั้น"
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น